Ziende blind leidinggeven

Als bestuurder en leider van een organisatie vertelde ik maar al te vaak en graag hoe ik het allemaal voor me zag. Ik vond het fijn als mijn collega’s mijn zienswijze omarmden. Dat gaf me een goed gevoel. Een gevoel van eigenwaarde omdat mijn beeld bevestigd werd.

Op een gegeven moment begon ik me af te vragen waarom bepaalde zaken niet echt van de grond kwamen. Eigenlijk kwamen ze ‘echt niet’ van de grond, maar ik vond het moeilijk om dat aan mezelf toe te geven.

Zagen mijn collega’s niet wat ik zag? Of bracht ik het niet goed onder woorden?

Zagen mijn collega’s niet wat ik zag? Of bracht ik het niet goed onder woorden? Ik voelde steeds duidelijker dat mijn collega’s me niet begrepen en ik vroeg me af waarom dat zo was. Ik keek wel om me heen, maar zag niet waar het werkelijk om ging.

Angst voor frictie

Ik ging vragen stellen, in het begin nog niet zo vaak. Ik was bang dat mijn zienswijze en die van mijn collega’s niet voldoende overeenkwamen en dat dat zou leiden tot frictie. Daarom was ik voorzichtig.

Eigenlijk durfde ik niet zoveel vragen te stellen. Ik was bang voor de antwoorden. Ik was bang dat het niet goed genoeg zou worden als ik anderen teveel ruimte zou geven en dat het zou leiden tot conflicten. Daarom vond ik het moeilijk om me echt open te stellen voor hoe mijn collega’s het zagen.

Eigenlijk durfde ik niet zoveel vragen te stellen. Ik was bang voor de antwoorden.

Elkaar zien en samen voelen wat ons te doen staat

Door meer en meer vragen te stellen vanuit een oprechte interesse, ontdekte ik langzaam maar zeker dat de zienswijzen van mijn collega’s aanvullend waren aan wat ik zag en voelde. Hun aanvullingen maakten het beeld juist compleet. Ik moest me er alleen werkelijk voor openstellen. Oprechte aandacht geven dus en me inleven in een ander.

Daardoor begon ik te zien wie mijn collega’s werkelijk waren en waar ze voor stonden. Ik begon ze beter te begrijpen. Daardoor begonnen zij ook te zien wie ik was en waar ik voor stond.

En zomaar opeens, ergens op een zeker moment, kwamen de zaken wel van de grond die eerst niet van grond kwamen en maakten we samen grote spongen voorwaarts.

En zomaar opeens, ergens op een zeker moment, kwamen de zaken wel van de grond die eerst niet van grond kwamen en maakten we samen grote spongen voorwaarts. Niet omdat we onszelf dat ten doel hadden gesteld, maar omdat we elkaar zagen. We waren niet meer  ziende blind, maar leerden samen kijken en voelden daardoor wat ons samen te doen stond.

‍